Disable Copy

Oct 19, 2011

Tukang Kasut

Tak jauh dari ofis aku ni ada la sorang pak cik tukang kasut ni. Dulu dia dekat deret ofis belakang. Lepas kedai tu renovate dah langsung takde space untuk pak cik ni bukak tempat baiki kasut dia. So dia bukak pulak dekat dengan ofis aku ni. Kadang2 bila aku sampai ofis dia dah ada. Kadang2 belum ada. Kadang2 dia tengah sorong kotak kayu yang penuh la dengan peralatan baiki kasut dia. Lebih kurang macam gambar kat bawah ni la tempat baiki kasut pakcik tu.

Sumber: Pak Cik Google

Ada satu hari, aku sampai agak awal ke ofis. Nampak la pak cik ni tengah sorong kotak kayu tu. Ya Allah..tak tau la kenapa aku rasa sedih. Aku sedih sebab pak cik yang sudah tua tu masih perlu bekerja keras untuk menyara hidup. Terpaksa buang perasaan malu demi sesuap nasi. 

Semakin aku menginjak usia, semakin banyak perkara tentang hidup yang aku belajar. Sebab aku banyak sangat kekurangan jadi aku lebih pandang mereka yang kurang bernasib baik kalau nak dibandingkan dengan aku. Kalau tengok orang rumah besar, kereta besar, gaji besar atau segalanya yang lebih besar dan lebih hebat daripada aku, mesti rasa hati ni perit. 

Aku takut menjadi kufur dengan nikmat yang Allah beri. Aku dah taknak pandang dengan benda yang aku takde. Aku nak fokus dengan apa yang aku ada sekarang. Fizikal yang normal, akal yang waras, ada tempat tinggal, ada benda nak makan, ada kerja walaupun gaji tak seberapa, dikelilingi orang yang disayang dan menyanyangi aku juga.

Kalau nak diimbas kenangan lalu memang la perit. Tapi dengan pengalaman itu la aku menjadi kuat. Bukan fizikal yang gagah tetapi dari segi mental la yang lebih utama. Lepas belajar dulu memang la kerja. Tapi poket memang la selalu robek sebab gaji berapa sen la sangat. Sampai ada satu masa aku makan nasik dengan kicap, nasik dengan garam, dan paling kritikal makan bubur nasik cair yang langsung takde isi lain kat dalam. Sebab langsung takde duit nak beli beras. Kena jimat sangat dengan apa yang ada.

Serius masa ni hari2 aku menangis. Teringat zaman aku kecik2 dulu. Walaupun mak bapak aku orang susah setakat kerja kebun je, tapi tak pernah bagi kami adik-beradik makan bubur nasi semata. Kalau ada pun masa demam. Tu pun ada letak ayam la apa la lagi accessories kat bubur tu. Seingat aku kalau takde duit pun ada la lauk ikan masin ke, telur ke, ikan rebus ke. Masa tu aku tak perasan pun mak bapak aku ikat perut semata nak bagi anak makan. Segala sisa dengan tulang2 ikan la mak bapak aku makan buat lauk. Masa ni aku kecik lagi so tak fikir sangat. 

Tapi bila aku dah kerja dan masih belum punya tanggungan tapi terpaksa makan bubur nasik cair memang hati aku rasa hiba. Kalau mak bapak aku tau mesti diorang amat3 sedih sebab sepanjang aku bawah tanggungan diorang tak pernah pun makan bubur nasik semata. Sebab tu sekarang aku sangat la berat bab makan2 ni. Memang cuba sedaya upaya taknak membazir. Masak pun cukup2 je. Sebab aku tau macam mana nilai sebutir beras itu sangat berharga.

Tapi jangan lah kita pandang golongan ni sebelah mata saja. Aku pernah baca dalam surat khabar seorang ibu tunggal yang jadi tukang kasut semua 7 orang anaknya jadi insan berjaya. Bukan setakat ijazah atau sarjana muda, ada yang sampai doktor falsafah juga. Ada yang jadi pensyarah juga doktor. Tapi aku lupa nak cari kat mana nak link. Sebab dulu baca dalam surat khabar saja. Yang aku baca dalam iluvislam.com ni pun boleh membuka minda kita. Sila jangan pandang rendah golongan ini.

No comments: